Bij sommige kinderen komt het leren lezen, schrijven en/of rekenen wat moeizamer op gang. Het is belangrijk om hierbij het onderscheid te maken tussen leermoeilijkheden en leerstoornissen. Bij leermoeilijkheden is de oorzaak gelegen in de omgeving van het kind of in een andere primaire stoornis. De problemen zijn minder hardnekking dan bij een leerstoornis. Onder een leerstoornis verstaan we dyslexie, dyscalculie en dysorthografie.

Soms kan de taalontwikkeling van een kind vertraagd verlopen. Jonge kinderen kunnen op latere leeftijd pas komen tot het maken van eenvoudige zinnetjes, of de eerste woordjes blijven uit. In andere gevallen kan er sprake zijn van een verstoorde taalontwikkeling, hierbij zijn er moeilijkheden merkbaar in de taalproductie en/of in het taalbegrip. Deze moeilijkheden zijn niet te wijten aan een gehoor- of intelligentiestoornis en blijven voortbestaan na een leeftijd van 5 jaar.

Zowel kinderen als volwassenen kunnen te maken krijgen met articulatiestoornissen. We spreken van een articulatiestoornis als iemand afwijkingen vertoont in de uitspraak van bepaalde klanken in vergelijking met leeftijdsgenoten. Hierbij worden spraakklanken vervangen, weggelaten en/of vervormd. Deze articulatiestoornissen kunnen verschillende oorzaken hebben en kunnen fonetisch of fonologisch van aard zijn.

Stotteren is een stoornis in de vloeiendheid van spraak waarbij het individu weet wat hij of zij wil zeggen, maar deze woorden niet vloeiend kan uitspreken. Dit kan zich uiten in herhalingen van klanken of woorddelen, het verlengen van klanken of het blokkeren op een klank. Het stotteren is onvrijwillig en het individu heeft hier geen controle over. Adviezen als "rustig doen", "ademhalen" of "nog eens zeggen" zijn daarom niet effectief. De momenten van stotteren kunnen onaangenaam zijn en resulteren in bijkomende gedragingen, zoals het naar voren duwen van het hoofd, het aanspannen van de stembanden, wegkijken en vermijden om te praten.